Om de te beginnen met Rian's groet...

Sawadee krap! Voor de oplettende lezer, nee geen typefout. Mannen gebruiken krap inplaats van het vrouwelijke ka. Ja het houd je bezig naast alle tricky intonaties die de Thaise taal rijk is.

Om eindelijk m'n studie communicatie maar eens te gebruiken ben ik op aandringen van Rian 1-malig de 'gast auteur'.

Vandaag een reisdag... Toen ik gisteren om 12u ons bed instapte zag die Starbucks op loopafstand er toch aantrekkelijker uit. Man o man wat is het weer vroeg. Tenminste, zo voelt het. Ik gooi het voor jullie maar op de naslepen van de jetlag (ja reken er maar op dat ik die uitmelk tot in Phuket). Anyway door dat bakkie koffie gaat een dikke streep.

Ontbijt naar binnen gewerkt. En de bus in om de reis naar Chang Rai te beginnen. +/- 150km voor de geïnteresseerden, maar we maken goed wat tussenstops om wat tempels te bekijken. Kortom die reisduur loopt vast op tot minimaal 4 uur tot aankomst.

Nu is stilzitten al niet m'n beste eigenschap, maar stil zijn ligt helemaal niet in m'n aard. Met andere woorden we zijn 15 minuten op reis, ik zit gedraaid in m'n stoel of loop rond en ben alweer voor m'n leven aan het rondkloten.
Dat ik nog genoeg zelfkennis heb om dit te weten zorgt er in ieder geval
voor dat ik niet compleet afglij naar narcisme.

Zoals jullie wellicht weten schrijf ik dit niet echt voor m'n plezier maar op aandringen van de dame naast me. Daarom om eventuele reacties voor te zijn toch even het volgende:
-voor mijn vrienden: Lach maar, jullie zijn ook aan de beurt als ik weer thuis ben en vertel hoe 'leuk' samen bloggen is wanneer je op reis bent.
-voor mijn collega's: Hoezo zijn jullie niet druk met mijn klanten!?
-voor Rianna's collega's: Diep respect dat je nog puf hebben om tijdens dat veredelde oppassen van jullie nog een blog te lezen. Maar bovenal, leg je telefoon ff weg want terwijl jullie dit lezen is kleine Senna (fictieve naam, weet ik veel hoe de bloedjes heten) de zandbak leeg aan het eten, doet een Badr Hari bij de schommel op Evy en/of vind dat de kleur rood goed afsteekt bij jouw groene auto (Maaike) en is deze nu met een blokkwast aan het 'inkleuren'!!

Maar goed terug naar onze reisdag. Eerste stop een zijdefabriek waar ze nog op de traditionele wijze stof maken van de cocon van de zijderups. Na de rondleiding een winkel waar ze de gemaakte producten verkopen. Ik werk nog even een snelle blik op de stropdassen maar als snel zie ik dat hier nog het modebeeld van 1994 word gehanteerd... Niet echt iets waar ik blij van word dus. Rianna daarentegen heeft de kleine frutsels/decoraties en weet ik wat gevonden, iets wat wij mannen volgens mij allemaal kwalificeren als 'meuk', en gaat compleet los. Thuisfront houd dus maar rekening met de meest fantastische souvenirs (als ik Rianna moet geloven). Gelukkig ben ik niet de enige die deze lijdensweg probeert te ontlopen en meer mannen doen een poging om de uitgang te bereiken. Op mijn vluchtroute zie ik nog net dat Rianna in haar enthousiasme een potje geurde wax aanziet voor lipgloss en dit terwijl ze het rijkelijk op haar lippen smeert pas ontdekt. Ja inderdaad dit krijgt ook alleen zij voor elkaar.

Volgende stop brengt ons bij een parasollen fabriek. Denk aan die dingetjes in je cocktail maar dan minimaal 10x groter. Veelal handwerk al snap ik niet helemaal dat hier nog markt voor is. Iets verderop zitten de artiesten die deze parasollen beschilderen en voor een paar Baht doen ze dat ook op ongeveer elk ding wat je ze aanreikt. Voor diegene die haar kennen, je voelt hem al aankomen, ook hier staat Rianna vooraan om haar telefoonhoesje te laten beschilderen.
Deze twee tussenstops leken voor mij dus meer op een slechte aflevering van tussen kunst & kitsch, met nadruk op het laatste.

Na een rit van een kleine anderhalf uur komen we uit bij Wat Rung Khun. Een van de nieuwe tempels die Thailand rijk is, gebouwd door een rijke kunstenaar die iets terug wou doen voor zijn volk. Ik zeg het niet snel maar werkelijk geniaal aanzicht. De tempel is spierwit met ingelegde spiegeltjes waardoor hij bij het kleinste zonnestraaltje bijna oplicht. Enige minpunt is dat hij toch wat schade heeft opgelopen bij aardbeving van een tijdje terug. Zo zijn wat torentjes beschadigd, dakpannen eraf en aan de binnenkant gigantische muurschilderingen fiks beschadigd. Jammer, maar gelukkig heeft de artiest op aandringen van de internationale gemeenschap toch besloten de tempel te restaureren.

Wederom schieten wij de bus in en na een korte rit komen we aan bij ons resort. De binnenkomst beloofd wat en wanneer we het park oplopen na overhandig van onze sleutelkaarten word deze eerste indruk ook bevestigd. Nette eigen bungalow tussen de palmen en exotische planten en een zwembad waarvan we spontaan zin krijgen in cocktails.

Met deze laatste zin is wat mij betreft ook de hoogste tijd om het bloggers-stokje weer terug te geven aan Rianna.
Ik vlieg nu het zwembad in waar hopelijk een verse piña colada op me wacht!